İlk olarak Sayın Francesco Boccia tarafından imzalanan manevraya ilişkin esaslı değişiklik (burada görüldüğü gibi en az on beş paragraf) web vergisi, web ile çok az ilgisi olsa da ve ne anlamda yeni bir vergi tanımladığı net değil. Özet olarak, değişiklik, İtalya'da 1 milyon Euro'yu aşan bir meblağda mal veya hizmet satan çok uluslu şirketlerin (konsolide gelirleri 50 milyar Euro'yu aşan şirketler), aşağıdaki şartların varlığının veya yokluğunun değerlendirilmesi için Gelir İdaresi Başkanlığı'na bir karar sunabilmesini sağlar. şu anda yalnızca çok sınırlı durumlarda kabul edilen bir kalıcı kuruluş yapılandırın. Ajans, işyerinin varlığını tespit ederse, ödenmesi gereken meblağları da tanımlar (paragraf 5).
Firmanın Kurumca ödenmesi gerekeni ödemesi halinde idari yaptırımlar yarı yarıya indirilir (6 ncı fıkra) ve beyannameyi vermeme suçu hariç tutulur (7 nci fıkra). Bu durumda Kurum, 9 uncu fıkra uyarınca vergi borçlarının ödenmesini yargı merciine bildirir. Bununla birlikte, şirket mali idarenin değerlendirmesini kabul etmezse, Ajans, yaptırımların tam olarak uygulanmasıyla birlikte, aynı zamanda yozlaşma koşullarının geçerli olduğu vergi dönemleriyle ilgili olarak da bir değerlendirme bildirimi kabul edebilir. Değişikliğin 8. paragrafı, son cümlede, aslında, mevcut mevzuatta öngörülen müsadere şartlarından ad libitum bir istisna sağlamaktadır. Dolayısıyla idare, işyerinin yirmi yıl öncesinin bile var olduğuna inanacak olursa, yirmi yıl öncesinin vergi, faiz ve cezalarının ödenmesini talep edebilir!
İlk bakışta belki olumlu olan ve kabul edilemez görünen iki yön vardır. İlk olumlu yön, değişiklik boyunca web'e hiç referans yapılmaz veya eşanlamlıları (bit, ağ, internet vb.). Web vergisi hakkında bu kadar çok konuşmanın ardından, özellikle web şirketleri için geçerli olmayan, İtalya'da da satış yapan çok yerelleşmiş tüm büyük şirketler için geçerli olan bir kural sunuluyor. Belki de şimdiye kadar tüm ekonominin web'de olduğunu ve kavramsal olarak Google veya Facebook gibi şirketlerde özel bir şey olmadığını fark etmeye başlıyoruz. Bir başka muhtemelen olumlu yön, başvurma olasılıklarının genişletilmesidir.işyerinin değerlendirilmesi için gensoru. Anlaşılmayan nokta 8. paragraf çünkü bu, Gelir İdaresi Başkanlığı'na başvurmaya karar veren şirketler tarafından tam olarak ödenmesi gereken, potansiyel olarak çok ağır bir ceza teşkil ediyor. Kısacası, işbirliği yapmaya karar veren bir şirket, gölgede kalanlardan çok daha fazlasını riske atar. Muhtemelen, bu paragraf nedeniyle şirketler, vergi makamlarıyla bu yeni işbirliği olanağını kullanmakta isteksiz olacaklardır.
Diğer bir kritik nokta da vergi idaresinin tarhını kabul eden şirketler için yukarıda sayılan avantajlardır. Bilhassa, mükelleflerin geneli için öngörülenden daha büyük ölçüde beyanda bulunmama suçunun cezalandırılamazlığının avantajı bulunmaktadır. Bugün bile vergi borcunun ödenmesi fiilen tüm mükellefler açısından beyanname vermemek suçunun cezalandırılamaması için bir sebep teşkil etmektedir. Ancak günümüzde bu sebebin işlemesi için ödenmesi gereken meblağların ödenmesinin bir sonraki vergi dönemine ait beyanname verme süresi içinde gerçekleşmesi gerekmektedir. Öte yandan, Boccia değişikliği, bir son tarih belirlememekte ve bu nedenle, ödenmesi gereken meblağın sonraki dönemlerde ödendiği durumlarda bile cezalandırılamazlığın nedenini kabul ediyor görünmektedir. Bu şüphesiz işbirliği için bir teşvik teşkil ediyor, ancak çok uluslu şirketlerin neden işbirliği yapmaları gerektiğini açıklamak kolay değil. diğer vergi mükelleflerine göre ayrıcalıklı muamele. Üstelik bu farklı muamele ortadan kaldırılırsa, işbirliği yapma güdüsü fiilen ortadan kalkar ve kanunun Devlete ek gelir sağladığının nasıl söylenebileceği daha da belirsizleşir.
9. paragrafta yer alan adli makama yapılan dolaylı atıfın, işyeri kavramının adli yollarla genişletilmesini öngördüğüne inanmadığımız sürece. Ancak bu arka planda düşünülürse, işyeri kavramının ancak kanunla değiştirilebileceği de gözden kaçmaz. Ayrıca, bu kuralın, 7. paragrafla çok uluslu şirketlere tanınan imtiyazla daha da fazla değiştirildiğinde, işyerinin var olduğu ancak beyan edilmediği davaları soruşturan yargıca nasıl yardımcı olabileceği açık değildir.
Kısacası, beyanların ötesinde, web devlerini vergilendirmenin ulusal bir yolunu bulmuş olmaktan hâlâ çok uzağız. Bahane, konunun nesnel olarak çok karmaşık olmasıdır.
